نویسنده: ژمو ژنو
شماره نامه: 395126
آقای رئیس جمهور! عقل و احساسات و غریزه واقعی آمریکاییها در کنترل تبلیغات است.
بسیار متأسفم که سخنان و عملکرد شما در رسانه های کنونی آمریکا منعکس نمی شود. من از اعضای رسانه ای با عنوان «Indy Media Collective» هستم. ما می کوشیم تا صدای کسانی که حرفی برای گفتن دارند را به گوش همگان برسانیم. سازمان سیا در صدد است تا این هدف را در سراسر دنیا براندازد. من شخصاً مطالعاتی بر روی سیل تبلیغاتی که در رسانه های آمریکا در مورد شما صورت گرفته انجام داده و به این نتیجه رسیده ام که تقریباً درتمامی آنها بخشی از سخنان شما مورد سانسور قرار گرفته است؛ خصوصاً در مورد صحبتهای شما برای ادای احترام نسبت به بازماندگان واقعه یازده سپتامبر که سخنان شما در این باره کاملاً حذف شده بود. من با بیانیه «بالفور» که در گذشته تصویب شده کاملاً موافق نیستم و اعتقاد دارم که باید مورد بازنگری قرار بگیرد، چون به نفع مردم نبوده است. جریان رسانه ها همواره از سخنان شما در مورد «نابودی» حرف می زنند در حالی که من چنین اعتقادی ندارم. ما باید معنای حقیقی «تروریسم» را روشن کنیم و اینکه روشهای یک تروریست چگونه است. ما باید بخواهیم رفتار بین المللی کشورهایی که از تروریسم دفاع می کنند، بررسی شود و عدالت را زیر نظر بیانیه سازمان ملل برای تمامی آنها به ارمغان بیاوریم.
ما باید عملیات سازمان سیا در سایر کشورها که می تواند به عنوان تروریسم بین المللی مداخله، عوام فریبی و عملیات مخفیانه غیرقانونی خوانده شود را آزادانه زیر سؤال ببریم. امیدوارم پیام شما به گوش همگان برسد. در این مقطع از زمان دلیلی برای بی اعتمادی نسبت به شما وجود ندارد. به شما اعتماد می کنم چرا که مردی درست با نقطه نظراتی امیدوار کننده به نظر می رسید. از سوی تمام آمریکاییهایی که تبلیغات، عقل و احساسات آنها را تحت کنترل خود درآورده، از شما عذرخواهی می کنم. تبلیغات، غریزه واقعی آنان را نیز از بین برده است تا حدی که نمی دانند به فردی که همانند آنان برای احقاق صلح و آرامش می کوشد و دارای فرهنگ متفاوتی است، باید احترام بگذارند.
بسیار متأسفم که هموطنان آمریکاییام، شما و همه کسانی که علاقهمند به زندگی در صلح و پذیرش روشهای زندگی متفاوت هستند را میرنجانند.
نویسنده: آندرو ویت
شماره نامه: 396038
آقای رئیس جمهور! شما بزرگوارتر باشید!
سلام، من یک شهروند آمریکایی هستم. می دانم که رئیس جمهور ایران شخصاً این نامه را ملاحظه نمی کند اما این نامه را نوشتم تا به اطلاع ایشان برسانم که بوش نماینده افکار عمومی آمریکا نیست. من از طریق منابع خبری مستقل و غیروابسته تحقیقاتی در مورد فجایع انجام شده توسط دولت آمریکا که در پشت درهای بسته صورت گرفته، انجام داده ام و دیگر اخباری که رسانه های ملی آمریکا منتشر می کنند را باور ندارم. من نمی خواهم به کشورم خیانت کنم اما تمایل ندارم نظاره گر آغاز یک جنگ هسته ای باشم. لطفاً اجازه ندهید بوش شما را به آغاز جنگ تحریک نماید. شما بزرگوارتر باشید و به دنیا نشان دهید که شما خواستار جنگ و نابودی نیستید. به دنیا نشان دهید که ما می توانیم با اتحاد و همبستگی فردایی بهتر را بسازیم. من صددرصد موافقم که رهبری مستبد آمریکایی باید متوقف شود. اینکه جنگ پاسخ مناسبی نیست به اثبات رسیده است. با آتش تنها می توان به جنگ و آتش دامن زد. من و بسیاری دیگر از شهروندان آمریکایی جنگ طلب ، تشنه قدرت و ابزار کشتار نیستیم. ما خواستار خوشبختی ماندگار هستیم و اجازه نمی دهیم دستورالعمل های نادرست و شیطانی رئیس جمهورمان، تلاش ما را برای جستجوی خوشبختی ناکام بگذارد. از شما (هر کس که این نامه را می خواند) تشکر می کنم و از شما تمنا می کنم این نامه را به دست آقای احمدی نژاد برسانید. دولت آمریکا تمایل زیادی دارد که به عنوان قدرت جهانی مطرح شود و من نگران سلامت خود هستم، باز هم تشکر می کنم.
یک شهروند نگران
نویسنده: روستین کلارک
شماره نامه: 395779
آقای رئیس جمهور! ایران کشور زیباییها و برخوردار از با شکوه ترین فرهنگها است.
جناب آقای رئیس جمهور؛ من آمریکایی هستم و از شما برای دیدار از کشورم قدردانی می نمایم. در کشور آمریکا بسیاری از مردم نه تنها نسبت به شما به عنوان یک شخص، بلکه نسبت به تمامی مسلمانان و همه ایرانیان و اعراب احساس خشم و نفرت دارند. چنین حسی نتیجة ناآگاهی است و من از اینکه بسیاری از آمریکاییها چنین احساسی دارند متأسفم و اطمینان دارم بسیاری از ایرانیان هم چنین حسی را نسبت به آمریکاییها و حتی همه مسیحیان دارند. کشور آمریکا بر اساس اصول آزادی مخصوصاً آزادی مذهب بنا شده، اما به نظر می رسد که ما حتی شهروندان خودمان را برای به کار بردن این آزادی طرد می کنیم. فرهنگها و مذاهب متفاوتند اما مردم در همه جای دنیا یکسان هستند و همگان علاقمندند در صلح و آرامش زندگی کنند. چرا باید پذیرش تفاوتها و زندگی در صلح و آرامش اینقدر سخت باشد؟ من از تلاشهای شما در جهت ایجاد صلح بین دو کشور ایران و آمریکا قدردانی می نمایم و تأسف من از این است که آیا می توانم در امنیت کامل به کشورهای جنوب غربی آسیا سفر کنم یا نه؟ فرهنگ شما از جمله قدیمیترین و با شکوهترین فرهنگها و کشورتان از زیباترین کشورهایی است که من میشناسم. حرفهای زیادی برای گفتن دارم اما میترسم یک نامه طولانی هرگز خوانده و پاسخ داده نشود. آرزوی نهایی ام این است که روزی کشورم رئیس جمهوری داشته باشد که بتوانم برای وی هم نامه ای تشکر آمیز بفرستم.
روستین کلارک
یک آمریکایی وطن پرست
نویسنده: سلینا استراتونی
شماره نامه: 397278
آقای احمدی نژاد! فقط 35 درصد جمهوریخواهان از رئیس جمهور گودزیلا حمایت می کنند.
جناب آقای احمدی نژاد؛ من یک شهروند آمریکایی هستم و از رفتار خصمانهای که چند روز اخیر در آمریکا شاهد آن بودید، ابراز شرمندگی می کنم. در آمریکا کسی به بوش علاقمند نیست و فقط 35 درصد جمهوریخواهان از رئیس جمهور گودزیلا حمایت می کنند و از آن تعداد هم روز به روز کاسته می شود. لطفاً با عملکرد یک احمق و برخی افراد گمراه، در مورد همه یکسان قضاوت نکنید. ما درحال شمارش معکوس برای سپری شدن دوران حکومت آنها هستیم. من بسیار متأسفم که به بوش رأی دادم و برای آنچه در خاورمیانه میگذرد، احساس تأسف می کنم. 15 ماه دیگر منتظر یک تغییر اساسی خواهیم بود. امیدواریم رئیس جمهور جدید زخمهای ایجاد شده توسط بوش را التیام بخشد.
نویسنده: مارسیا ویسانجی
شماره نامه: 396524
آقای رئیس جمهور! ای کاش من هم یک ایرانی بودم؛ دخترم را به جای کلمبیا به دانشگاه قزاقستان خواهم فرستاد.
آقای رئیس جمهور؛ خوشامدگویی مرا پذیرا باشید. من ایرانی نیستم اما ای کاش بودم. شما باعث شدید که من احساس غرور کنم. شما درجه اجتماعی والا، فرهنگ ارزشمند و دیپلماسی ایرانی را به نمایش گذاشتید و طرف مقابل شما، رفتار یانکیهای زورگو و خشن را. به نظر شما چگونه میتوان تمدنی را ارزیابی کرد؟ روشها مختلف و متعدد است اما ساده ترین راه ارزیابی، مهمان نوازی شخص است. دیروز رئیس جمهور ایران– آقای احمدی نژاد – به دانشگاه کلمبیا دعوت شد تا مورد اهانت قرار بگیرد. رئیس دانشگاه - آقای بولینگر- هنگام معرفی آقای احمدی نژاد صفاتی را به ایشان نسبت داد که تنها بوش استحقاق آنها را داشت.
متن معرفی آقای بولینگر بیشتر به یک ادعانامه یا کیفرخواست در دادگاه شبیه بود تا یک مقدمه و معرفی. در میان سخنان ارزشمندی که رئیس جمهور ایران بیان داشت به این جمله برخوردم "که چرا فلسطینیان باید تقاص هولوکاست را پس بدهند؟" من قضاوت را به عهده خودتان میگذارم تا ببینید کدامیک مؤدبانه تر، اخلاقی تر و صادقانه تر برخورد کردند و چه کسی نیتی پنهانی داشت که ارزش این همه دسیسه را پیدا می کرد؟ اساساً آقای احمدی نژاد دیکتاتور یا غیردیکتاتور هرگز با کلام «آقای رئیس جمهور» یا حداقل «دکتر» مورد خطاب قرار نگرفت در حالی که وی هم رئیس جمهور بود و هم دکتر. مهمان نوازی و تمدن مردم خاورمیانه زبانزد خاص و عام بوده و اکنون نیز این مسئله به قوت خود باقی است. یک مهمان، مهمان است و باید مورد احترام و حمایت قرار بگیرد و این مسئله دانشگاه معتبر کلمبیا را زیر سوال برد. از هر گردشگر غربی که حداقل ده روز را در خاورمیانه سپری کرده باشد، سؤال کنید بدون تردید تحت تأثیر مهمان نوازی این مردم قرار گرفته است و از آن صحبت خواهد کرد. مهمان نوازی ما آمریکاییها هم نقل محافل است!! باید رئیس دانشگاه کلمبیا چند روزی را در یک هتل دو ستاره در خاورمیانه یا جهان اسلام مهمان باشد تا به میهمان نوازی آنان پی ببرد و بفهمد که احترام آنان به مهمان بسیار بیشتر از احترامی است که وی برای یک رئیس جمهور یا دکتر قائل شد. دختر من سال آینده وارد دانشگاه خواهد شد و من ترجیح می دهم او را به دانشگاه قزاقستان به ریاست آقای "بورات "بفرستم تا دانشگاه کلمبیا به ریاست پروفسور بولینگر! این یک اهانت نیست بلکه یک انتخاب شهروندی است.
نویسنده: جان جورج
شماره نامه: 400427
تنها منبع اطلاعاتی ما رسانه های آمریکایی هستند که مطابق نظر یک دولت شرور کنترل می شود.
با سلام و درود؛ چنین به نظر می رسد کشور من - ایالات متحده - خود را برای جنگ با ایران آماده می کند؛ آن هم به همان روشی که به عراق حمله نمود. رسانه های آمریکایی دروغ و تبلیغات را منتشر می کنند تا مردم را به این باور برسانند که جمهوری اسلامی ایران ، مردم ایران و شخص شما شرور هستید. بسیاری از آمریکاییها با روش دولت در نابودی عراق موافق نیستند و اگر فرض کنیم آمریکاییها تحت تأثیر تبلیغات خام نخواهند شد، باید توجه داشته باشیم که تنها منبع اطلاعاتی عموم مردم آمریکا همان رسانههای آمریکا است که تحت خواست و نظر یک دولت به واقع شرورکنترل می شود. من طرحی دارم و می خواهم یک فیلم مستند و مستدل بسازم؛ فیلم مستندی که دروغهای منتشره توسط رسانه های آمریکایی دربارة کشور شما را برملا سازد و افکار عمومی آمریکا در مورد لزوم جنگ با ایران را تغییر دهد. قبل از اینکه فیلم را با خود به آمریکا ببرم به شما و دستیارانتان اجازه می دهم تغییرات لازم را در آن اعمال نمایید. این فیلم میتواند به گونه مؤثری در بین تئاتر های آزاد آمریکایی و گروه های اینترنتی پخش و منتشر گردد. «حقیقت» دشمن بوش است و اجرای نقشها و برنامه های فعلی آنها در گرو یک ملت آمریکایی غافل و بیخبر است. حق با ما است و راه های بسیاری وجود دارد که می توانیم از طریق آنها این واقعیت را به مردم ثابت کنیم. به عنوان مثال بسیاری از هم پیمانان آمریکا و حتی خود ایالات متحده، موارد و اسناد نقض حقوق بشر بسیار بیشتری نسبت به کشور شما دارند. واقعیات بسیاری وجود دارد که فرصت پرداختن به آنها در اینجا وجود ندارد. اگر به نظر شما این طرح ارزشمند نیست، لطفاً بفرمایید از چه راه دیگری می توانم به جلوگیری از جنگ بین کشورهایمان کمک کنم؟
شماره نامه:395788
نویسنده: مارسیا ریکلم
معلم بازنشسته زبانهای خارجی در آمریکا هستم. غفلت و انزوای اکثریت جمعیت آمریکا، گشایش راه برای رهبرانی چون بوش است.
جای تشکر دارد که با جسارت در دانشگاه کلمبیا حضور یافتید. آنچه بسیار اهمیت دارد این است که ما باید همگی یکدیگر را درک کنیم تا بتوانیم بر روی این کره زمین که در واقع متعلق به همة ماست به سازگاری برسیم. سیاست خارجی کشور من جای تأسف دارد و من می دانم که در این کشور، بخش زیادی از اطلاعات از صافی می گذرد. متن سخنرانی شما را مورد تأمل و بازاندیشی قرار می دهم و آن طور که شایسته است به آن توجه خواهم کرد. من یک معلم بازنشستة زبانهای خارجی هستم و در طی سفرها و یا مطالعاتم راجع به امور بین الملل و فرهنگهای خارجی به یک شناخت رسیده ام. این تمایزات غلط فرهنگی از سوی آمریکا، برایم آزار دهنده است. غفلت و انزوای اکثریت جمعیت آمریکا بدون قصد و غرضی، راه را برای رهبرانی چون بوش باز می کند که اطلاعات غلط بدهند و فضولی کنند. امروز من سعی کردم به طور زنده سخنرانی شما را در کلمبیا گوش کنم اما صدای مترجم آنقدر پایین بود که نمیتوانستم رشته مطلب را دنبال کنم. جای شرمساری است که آسوشیتد پرس که گزارشهای ویدئوئی تهیه می کند، نتوانست صدای مترجم را تنظیم نماید و ترجمه مناسب را در اختیار بگذارد. امیدوارم بتوانیم مسائل بغرنج خود را در آینده حل کنیم تا در صلح و آرامش زندگی کنیم.
با احترام
